بازیافت و سلامت محیط زیست

آیا بازیافت کردن به محیط زیست کمک می‌کند یا در واقع اتلاف وقت است؟

«باید بازیافت کنیم» اصطلاحی تکراری که ما اخیرا از بسیاری از مقامات دولتی شنیده ایم. برای خیلی از مسئولین، بازیافت بیشتر موضوعی اخلاقی است تا تحلیلِ هزینه و فایده. در حقیقت بقای جنبش بازیافت به عواملی چون یارانه‌های مداوم، آموزش، تبلیغات و خط مشی‌های مربوطه بستگی دارد. در کشور انگلستان، هر خانوار حدود یک تن زباله در سال تولید می‌کند که این مقدار رو به افزایش است. متداول‌ترین مواد قابل بازیافت عبارتند از: کاغذ، پلاستیک، شیشه و فلز. در حقیقت، با تفکیک زباله‌هایمان بر این باور هستیم که به جامعه و محیط زیست کمک می کنیم.

آیا ما واقعا کمک می‌کنیم یا زمان خود را هدر می دهیم؟

یکی از اهداف اصلی جنبش بازیافت این بود که بحران احتمالی را از بین ببرد چرا که فضای دیگری برای دفن زباله‌ها وجود ندارد. لیکن بدلیل اینکه مواد بیشتری به لیست قابل بازیافت اضافه شده است این روند گرانتر از حد انتظار برآورد می شود. عملیات بازیافت به خودی خود سازگار با محیط زیست نیست زیرا در طی این پروسه، کامیون های بیشتری در جاده‌ها حرکت می کنند و خود تسهیلات کمپوست باعث به وجود آمدن بوی بد و آفات نیز می شود. علاوه بر این، قیمت مواد قابل بازیافتی به دلیل کاهش قیمت نفت و کاهش تقاضای خارج از کشور کاهش یافته است.

حال ما باید از خودمان بپرسیم که هدف از این کار چیست؟

برای جبران اثر گلخانه‌ای پرواز دو طرفه مسافری از نیویورک به لندن ، ما بایستی تقریبا 40،000 بطری پلاستیکی بازیافت کنیم. اگراین مسافر با پرواز کلاس تجاری یا کلاس اول مسافرت کند که هر مسافر فضای بیشتری را اشغال می‌کند، این رقم به 100،000 بطری می‌رسد. مزیت اصلی بازیافت بدون شک کاهش میزان انتشار کربن و گازهای گلخانه‌ای است زیرا ما نیاز به تولید محصولات جدید را کاهش می دهیم و از این رو، عملیاتی چون استخراج معدن، حفاری و قطع درختان کاهش می‌‌یابد. در واقع شاید به همین دلیل است که شهردار نیویورک بیل دی‌بلاسیو اعلام کرد که تا سال 2030، شهر نیویورک دیگر هیچ زباله‌ای را به محل دفن زباله نخواهد فرستاد. او گفت : »اگر می‌خواهیم زمین را حفظ کنیم، راهش همین است«و همچنین اضافه کرد که نیویورک در حرکت به سوی سیاست «بدون دورریختنی« به سان‌فرانسیسکو، سیاتل و شهرهای دیگر ملحق خواهد شد؛ چیزی که نیازمندِ سطحِ بی‌سابقه‌ای از بازیافت است.

اما چقدر این کار متفاوت است؟ در اینجا چندین چشم انداز موجود است:

طبق برآورد آژانس حفاظت از محیط زیست، بیش از 90 درصد کاهش گازهای گلخانه‌ای تنها از چند ماده است. این مواد شامل کاغذ، مقوا و و فلزاتی چون آلومینیوم در قوطی‌های نوشیدنی‌ می باشد. بازیافت یک تن فلز یا کاغذ باعث صرفه جویی در تولید حدود سه تن دی اکسید کربن می شود. این در حالی‌ است که بازیافت یک تن پلاستیک می تواند باعث صرفه جویی‌ فقط کمی بیش از یک تن دی اکسید کربن شود. همچنین یک تن مواد غذایی کمی کمتر از یک تن ذخیره می کند. در مورد شیشه، شما باید سه تن بازیافت کنید تا به کاهش یک تن از گازهای گلخانه‌ای کمک کنید. جالب است که بدانید که برای صرفه جویی‌ یک تن دی اکسید کربن نیاز به فضایی با گنجایش 20 تن زباله خواهید داشت. پس بهتر است که در مصرف کاغذ و آلومینیوم صرفه جویی‌ بیشتری داشته باشیم.

راهکار‌های رسیدن به یک جامعه پایدار و دوستدار محیط زیست چیست؟

از استراتژی های ساده ای چون خرید ظروف گیاهی شروع کنید. ظروف یک بار مصرف گیاهی نه تنها زیست تخریب پذیر هستند بلکه با کیفیت و با دوام نیز بوده و در شرایط مناسب (دما، رطوبت و حضور میکروب ها)، تا 6 ماه در طبیعت تجزیه می شوند. می باشند. همچنین، از کاغذ‌های بازیافت شده، دستمال کاغذی ‌های بدون مواد سفید استفاده کنید. برای کاهش مصرف انرژی نیز می توانید تا حد ممکن از لوازمی مانند لامپ های کم مصرف استفاده کنید.